วันนี้ฉันมาบ่น

บางคน พอมีเหตุ พอมีปัญหา ก็เอาแต่ว่าเป็นเพราะคนอื่น แต่ไม่เคยย้อนดูตัวเอง

ฉันไม่ได้บอกว่าตัวฉันเองเป็นคนดีเลิศเลออะไร
เพราะฉันเองก็รู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นอย่างไร...รู้ตัวดีมากถึงมากที่สุด

ในเมื่อตัวฉันรู้ว่าตัวเป็นอย่างไรแล้ว

บางคนล่ะ? เคยย้อนถามตัวเองหรือเปล่าว่า

ตัวเขา เป็นอย่างไร?

ทำไม? คนที่อยู่ในสังคมของเขาถึงได้รู้สึกกับเขาแบบนั้น
เป็นเพราะคนในสังคมของเขาเองเป็นตัวปัญหา (ดังคำที่เขาชอบมาเล่า)

หรือ ตัวเขาเองที่ทำให้เกิดปมปัญหา

ในความคิดของฉัน คนที่มีความมั่นใจในตัวเอง อีโก้สูงๆ

เป็นคุณสมบัติที่ดีที่มนุษย์คนหนึ่งควรจะมีเป็นนิสัย

เพราะมันทำให้เขาดำเนินชีวิตได้อย่างมั่นใจ คิดบวก เข้มแข็งต่อทุกสภาวะ

แต่บางครั้ง การที่มีความมั่นใจเกิน จนไม่สนสิ่งใด ไม่สนใคร

คิดว่าฉันอยู่ของฉันได้ไม่ง้อใคร หรือแม้แต่คิดว่าฉันไม่เคยทำผิด
ความคิดฉันถูกต้องเสมอ จนไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น

มันจะทำให้กลายเป็นคนเห็นแก่ตัวโดยไม่รู้ตัว

ตัวเองอาจไม่รู้ แต่คนรอบข้างเขารู้สึก

แล้วใครล่ะจะกล้าพูดว่าเขาเป็นคนแบบนั้น ใครจะกล้าตำหนิ

เพราะในเมื่อถ้าคนอื่น ไม่ว่าฉัน หรือใครก็ตามพูดแบบนั้น
เอาง่ายๆมันคงเป็นเรื่อง ใช่ไหม?

ฉะนั้น ทำไงได้ นอกจากมานั่งพร่ำบ่นบนบล็อกตัวเอง

..............................................
  

อีกสักเรื่อง ก็ไม่รู้จะบ่นที่ไหน ก็ขอที่นี่แหละ

ในชีวิตคนเราจะมีคนซักกี่คนที่รอ ที่ห่วงใยตัวเรา อย่างแท้จริงและจริงใจ

ฉันมันเป็นประเภทรู้สึกอย่างไรก็พูดก็บอกจนคนเขารำคาญ

เพราะแบบนี้ก็เลยเป็นสตรีเพศที่ไม่น่าค้นหาเท่าไร ฮ่าๆๆ

(อย่างว่าแหละมนุษย์เราตรงไปตรงมาก็ไม่ชอบ ตอแหลก็ไม่ชอบ

ชอบภาษาดอกไม้ไพเราะ น่ารัก จุ๋มจิ๋ม)

แต่...สำหรับบางคนเขาน้อยใจ เขาไม่พูด เขานิ่งๆเฉยๆใช่ว่าเขาไม่รู้สึก

คนนั้นที่ ณ เวลานี้เขาน้อยใจว่าคนที่เขารักมากที่สุด

มักจะคิดถึงเขาก็ต่อเมื่อมีความทุกข์

ยามมีความสุขก็ไม่เห็นหัว ไม่เห็นหน้า หนีหาย

โทรไปก็ทำตัวเหมือนลูกหนี้ที่ถูกทวงหนี้ คุยไม่ทันจบก็ตัดสาย

ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นทุกคนหรือเปล่านะ?

ที่ว่าพอมีแฟน มีคนรัก หรือมีความสุขกับอะไรก็ตาม

ก็มักจะเห็นความสำคัญกับสิ่งนั้นจนลืมคนบางคนที่ควรจะใส่ใจเขามากที่สุด

ก็น่าแปลก ทำไมนะ? พระเจ้าถึงได้ประทานให้แต่ละคนขาดๆเกินๆ

ไอ้คนที่มีปัญญา มันก็ไม่มีใจ ไอ้คนที่มีใจ แต่ไม่มีปัญญา

ฉันเองไม่ได้บอกว่าฉันดีอะไร

เพราะ ฉันเองก็ไม่สามารถเติมเต็มให้ได้เช่นกัน

ก็บอกแล้วไงนี่มันบล็อกของฉัน...จะพร่ำ จะบ่นก็เรื่องของฉัน

ฉันชอบเขียนเพราะฉันรู้สึกว่า

ฉันพูดก็คงไม่สู้เขียน เพราะฉันมักพ่ายกับเหตุผลเยอะๆที่ดูดี

เพราะพูดไม่เก่ง ประดิษฐ์คำไม่เป็น พูดตรงจนคนเกลียด

และถ้าพูดทุกอย่างจะพังพินาศวินาศสันตะโร

จบ.